27.1.10

Μέρες παράξενες, μέρες θολές

Είναι αυτές οι μέρες που τα πρωινά δε θέλω να σηκωθώ, να μην αντιμετωπίσω την μέρα που ξεκινά.Θέλω μόνο να χωθώ πιο βαθιά στο κρεβάτι, να σκεπάσω το πρόσωπό μου και να μείνω στην ησυχία του σπιτιού.
Είναι αυτές οι μέρες που τρώω μηχανικά, σέρνομαι μέχρι το γραφείο και πέφτω με τα μούτρα στη δουλειά. Χωρίς πολύ πολύ σκέψη, γιατί δεν υπάρχει χώρος και για άλλες στο μυαλό μου.
Είναι αυτές οι μέρες που μετά τη δουλειά, η νύχτα αργεί να 'ρθει και μετράω τις ώρες ανήμπορη, βουβή.
Είναι αυτές οι μέρες που βουρκώνω με το κάθετι, ένα αδέσποτο σκυλί στο δρόμο μου, ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο, μια κουβέντα από έναν φίλο, ο αυγερινός που μου λέει καλημέρα το πρωί από το παράθυρό μου, ένα σημείωμα αφημένο στο γραφείο μου να μου θυμίζει ότι υπάρχουν ακόμη όμορφοι άνθρωποι.
Είναι αυτές οι μέρες που το σπίτι το νιώθω μικρό, 10 βηματάκια σκέψεις και πάλι από την αρχή.
Είναι αυτές οι μέρες που νιώθω τον εαυτό μικρό, μύχιες σκέψεις -μικρές-.
Είναι αυτές οι μέρες που το μυαλό είναι θολό και η ψυχή μου άδεια, στεγνή.